از ان بالا
از عرش که نیامده بودم بانو
من اینجام
و تا زانو توی خاک فرو رفته ام
سنگینم
و انقدر منطقی شده ام
که یقه هیچ ترازویی را نگیرم
کجا؟
کی از اسمان بی هدف پاک میشوم؟
و گریه های این مبل کی میخواهد
جای ایستادنم را
سر همه چهار راهها بگیرد
نمیبینی که توی کفشم متولد شده ام؟
و تابوتم بوی جورابهای کودکیم را میدهد
نمیبینی بیقرارم!
نمیبینی انقباض ماهیچه های پاهایم
هیچ دردی از من دوا نمی کند
نمیبینی از خودم عقب میافتم؟
لااقل فرصت بده نگاهت کنم
تو که لابلای سلولهای مغزم سوک سوک بازی میکنی
ومن با انکه میتوانم بگیرمت
ادای ادمهای افلیج را در می اورم
تا از ته خندههای بلوریت که توی دالان جمجمه ام میپیچد
کیف کنم
و هر وقت به گوشها و چشمهام نزدیک میشوی
از وحشت فرار کردنت میخواهم بمیرم
بیرون از اینجا خر داغ میکنند
چرا متوجه نمیشوی حرفهای مرا!
که به تقلیدی متبحرانه از عرعر دست یافته ام
چرا نمیفهمی که دیوانه میشوم
وقتی شلنگ تخته میاندازی
و گرههای عصبی مغزم را باز میکنی
تا من به کما بروم
و ارام و ترسان میروی
توی چشمم
و با دستهای ظریفت
به پشت پلکهام میکوبی
وبه صداهای بیرون گوش میکنی
و انگار کسی میگوید
دارد خواب میبیند
ببین !
تخم چشمش دارد...
چرا نمیفهمی!
زیباترین قاب عکس دنیا
سایه روشن گونه های توست
وقتی کنار شومینه روی مبل
درست روی نرمترین ماهیچه قرنیه ام
خوابیده ای
و من برای انکه بیدار نشوی
ارام پلک میزنم با ضرباهنگ قلبم
سایه روشن ~ سایه روشن ~ سایه روشن ~ سایه روشن
اصلا مهم نیست
هیچ کدام اینهارا نفهم
حتی نفهم که موریانه ها توی استخوانهای پاهام
لانه ساخته اند
حتی به تو نمیگویم که انگشتهای پاهام
به بلندی ریشه های گل خرزهره شدهاند
فقط به من فرصت بده
تا نوک انگشتم را به نوک انگشتت بچسبانم
و توی چشمهات خانه کنم
قول میدهم نه به گره های عصبیت دست بزنم
نه لای چوبهای شومینه دنبال موریانه بگردم
قسم میخورم توی کفشهام جوش شیرین بریزم
تا بوی جورابهام تو را اذیت نکند
تو را که انقباضهای دریچه قلبت
تنها صدایی است
که از ان بالا می شنوم
~ ! ~ ! ~ !
وقتی شل میشوم
و یک گوشه پایین پایین بطن چپت کز میکنم
ومنتظر درد زایمانم میشوم
و حالا
حالا بدون هیچ دلیلی میخواهم
خفه شوم
به خدا
این من مرده دارد پلک میزند
یا مقلب القلب من بسیار
یا مدبر اللیل شب بیدار
چقدر صدای بی دلیل دارم
شبیه خانه ام که هفته اش پنج روز دارد
اینقدر تکانم نده
ورد بیخبری کافور نمی خواهد
یا لا اله من کجای الا اله تلقین می شوم
چقدر دو نفر خوب است
دلم برای هیچ چیز تنگ نمیشود
غیر از شلوغی اتاقم
که شوهر کردو رفت
من گره قالی
زیر پایه تختم
که بیست و سه سال...
اذان بگو توی گوشم
اذان به جای تکان وقنداقی ترمه
دارم بزرگ میشوم
زیر بال و پر چشمان قرمز و
دماغ باد کرده
موازی زبانم
که رو به قبله خوابیده توی دهنم
همراه گوشهایم
که صدای گریه و مشت وچرا چرای ان بالا
نمیگذارد بخوابد
برای چشمانم
که حالا
می داند ندیدن بهتر از نشنیدن نیست
من خط ممتد جاده نیستم
هر وقت توی ایینه پلک میزنم
میخواهم از تصویر خودم جلو
بزنم
نمیشود
کاش هفتمین روز این خانه نبودم