وقتی ببر بودم.هه!

کاملا ارام وخونسردروی صندلی میزتوالت اطاق خواب استاده بود.موهایش را به طرز اعجاب اوری فر کرده بود وتو چه میدانی چه زیبا بودندحلقه های درشت مو که از کنار گوشهای ظریفش که از هیجان کمی برافروخته بود ارام تاب میخورد ومثل پرده ای از همه چیزهای لطیف ارام وخلسه اور روی شانه های کوچک وزیبایش ارام میگرفت.گودی ترقوه اش انگارسیاه چا له ای از خاطرات بود که هیچ وقت متعلق به جهان خارج نیستند و باید تا ابد همانجا بمانند. پیشانی چهار گوشش که حالا خیس عرق بود رنگ مهتابی عجیبی به خودش گرفته بود وحالاباید مثل پرده سینما همه چیز را نشان میداد.باید نشان میدادم که وقتی نگاهش میکردم انگار دارم به چشمهای ماده ببری در عمق جنگلهای انبوه موهاش نگاه میکنم.قطره درشتی از عرق از پیشانیش راه گرفت و طول پره منقبض بینی اش راطی کردو نوک ان ایستاد انگار نگاهی به این طرف وان طرف انداخت ومطمئن که شد بعد از چند لحظه با رخوتی که  نمیدانم مرا یاد چه خاطرهای از کودکیم انداخت یکباره از بینی رها شد و تو

    خوب میدانی که من تا  لحظه برخورد به موکت و حتی بیشتر تا زمانی که جذب شد تعقیبش کردم              

من به اسمان نگاه کردم و اولین قطره باران به نوک دماغم خورد.پاس بده.پاس. خالیم.اه عجب ادم گهی هستی تو اه... ماشین سبز بود و روی چرخهای نازک زمختش اصلا تصور اینکه اینقدر سبک حرکت کند به ذهن متبادر (متباااادر!.هه چه باحاله . متبادر!متبادر! مو  ت با  درررررر.مووووووووت با در.موت بااااااااااااااا در. هه هه)

حالا هرچی بود نمیکردش مهممه نه؟.درست جلوی دروازه استاده بود و انگار یه نوک پا کافی است تا گل بشود ولی نشد و من و نگاهم میخکوب توپ پلاستیکی شدیم که ارام و نامطمئن قل خورد و زیر ماشین گم شد (سلام .خونه اقای...)و من دویدم اونقدر سریع که قسمتی از من هنوز خیس و عرق کرده و خجالت زده کنار ماشین  ایستاده و از ورای سالها داره به پنچره عقب نگاه میکنه.حالا کل میدان بازی موهای فر درشت طلائی است وزخم خشکیده کوچکی روی گونه که با چشمهای مورب مرطوب زیر ان باران ناگهانی جنگلی شده بودم وانگار با نگاهی هار و حیوانی به هر چیز جنبنده ای حمله میکردم.چشمهای مورربی داشتی که هنوز هم نمیدانم مرا یاد چه چیزی  میاندازد.هنوز نگاه میکنی                                                                                    .

دستهاش ان پشت درست روی باسنهاش به هم گره خورده بودند .در هم شده بودند و پاهاش با خونسردی کامل میلرزیدند همون پاهای خوش ترکیب که راه میرفت . ومن میدویدم.هنوز هم دارم میدوم میبینی! تو که انتظار نداری میگذاشتم بره بیرون؟؟؟ بره بین ادمها!!! و ادمها نگاهش  کنن  و بدون؟نه اون نباید می دوید تا پاهای من اینطور بلرزه و من نتونم از روی تخت بلند بشم تا از محکم بودن همه چیز مخصوصا (هه . مخخخخ صو صن. مخ صووووووووو صن .هه .مخ صو صنننننننن.اهه.هه)اینم مهم نیست مهم اینه که  گره طناب محکم باشه.مطمئن بشم.خب وقتی اون نباید بدوه دیگه عیب نداره صدای خرخر از گلوش در بیاد و دهنم مثل شیشه ماشین  لباسشویی کف کنه و رگهای گردنش پاره بشه و مخلوطی از پوست و خون مثل گوشت چرخ کرده به طناب بماسه و پاهای ظریفش اینجوری توی هوا منقبض بشه و تکون بخوره و با نوک انگشتهاش دنبال یه اتتکا بگرده  که خب نیست!.نگاه کن انگار میخواد تو هوا بدوه! هه .به چشمهاش نگاه میکنم که مویرگهای سفیدهاش پاره شده و خون تمام گشادی مردمکو پر کرده و حالا از گوشه پایین پلک داره قطره میشه.نه! خون نه! از کثافتکاری  بدم میاد . اه.خودمو خیس کردم. این خوب نیست.پاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااس .پاسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسس.توپ پلاستیکی با ضرب اهنگی ارام وخلسه اور از اون طرف ماشین  درامد و کنار دیوار اروم گرفت.صندلی رو با لگد از زیر پا ش زدم.هه!