به خدا
این من مرده دارد پلک میزند
یا مقلب القلب من بسیار
یا مدبر اللیل شب بیدار
چقدر صدای بی دلیل دارم
شبیه خانه ام که هفته اش پنج روز دارد
اینقدر تکانم نده
ورد بیخبری کافور نمی خواهد
یا لا اله من کجای الا اله تلقین می شوم
چقدر دو نفر خوب است
دلم برای هیچ چیز تنگ نمیشود
غیر از شلوغی اتاقم
که شوهر کردو رفت
من گره قالی
زیر پایه تختم
که بیست و سه سال...
اذان بگو توی گوشم
اذان به جای تکان وقنداقی ترمه
دارم بزرگ میشوم
زیر بال و پر چشمان قرمز و
دماغ باد کرده
موازی زبانم
که رو به قبله خوابیده توی دهنم
همراه گوشهایم
که صدای گریه و مشت وچرا چرای ان بالا
نمیگذارد بخوابد
برای چشمانم
که حالا
می داند ندیدن بهتر از نشنیدن نیست
من خط ممتد جاده نیستم
هر وقت توی ایینه پلک میزنم
میخواهم از تصویر خودم جلو
بزنم
نمیشود
کاش هفتمین روز این خانه نبودم
لذت بردم احسان عزیزم . مثل همیشه
دیرگاهی بود شعر لذتم نداده نبود
ماندگی مرا چرت پاره کرد
این خطوط مورب که تو ممتد نیستی
چکار کنم
نیستی
جای دم کرده ام
و
خانه لخت توست
بی تو
بازهم بخوانم؟