*
خواب دیدم
و هنوز از یراق خسته ام اسب میچکد
از رفته هایم تنها دو قدم مانده به دلیل
تنها میشوم
سهم من از دگردیسی ایینه ها
مشتهای پیله بسته ام است
که شیهه میکشد
و طپش این خنیازه های پیر
به بکارت بطنهای قلبم میخندد
درم و گمم در این هزار (تو)
وهمیشه دهانی بزرگ در گستره افق صدایم میزند
مرا که به گوشهایم بعد از شنیدن اخرین شیهه سرب داغ ریختم
سکوت اشاره به من اشاره به صداهای گم توی اسمان است
بگذار میان تلاطم انگشتها
دستی باشم که رفتت
تا دیگر بوی هیچ عطری
تو را به زحمت خاطرههایت نیاندازد
از این ققنوس پستاندار
انتظار قصه داری شاهزاده خانوم؟
من کودکی خودمم که روی درخت
با دماغ اویزان نگاه میکنم
و توی کفشهای پاره وروسریهای مادرم وسگماهی های سیاه
خلاصه میشوم
و درخت یعنی بالا بلند گیسو کمند
تو چیزی به این دستها اضافه کرده ای
که نمیدانمش
حالا از همه برگهای سبز بدم میاید
میخواهم چهار نعل بدوم
تا افق لبهای پیله بسته ات
تا دیگر هیچ شاهزاده خانومی
در بطن بکارت پر طپشش
سرب داغ نریزد
*
بیدارم
پیله ای پاره اویز برگی سبز
و دستهام
که توی دشت
چهار نعل
می دو.......................
من شعر تصویر گر رو دوست دارم و صورت دیگرگونه مفاهیم رو در ادبیات نو . اما حس عر قبلی رو دوست تر داشتم . تو این شعر انگار بیشتر با خودت جنگ داری . و من جنگ رودوست ندارم . پاینده باشی .