یکی از کنار
این تصویر از کنار زنی میگذرد
که با سینه های خودش حرف میزند
کمی انطرفتر
دریا
به همواری خودش نگاه میکند
کات
دستم را بگیر
میخواهم تا عمق زمین بالا بروم
خسته از نفسهای خودم میلولم
واز حوالی تنم به خودم نگاه میکنم
روزی سه مرتبه چشمانم از یاس گلدان پرمیشود
و باغچه هنوزاز معده زمین دست بالا می آورد
مطمئن هستم که از منطق چهارگوش ازدحام
چیزی نصیب لبهای مذاب زمین نمی شود
وتکرارعروسی چاههای فاضلاب
پایکوبی عضلات تنیده ء خاک است
که ا زیاس مذاب کرمهای خاکی انتقام می گیرد
ولولیدگی ساقه ها توی رگهام رگ می شود
تا من حوالی تنم با دستهای خانه همبسترشود
و تنها باد می شودو پنجره ها سینه می زنند
چهاردست خونی خانه برسرش می کوبد
ومن روی خودم بالا می آورم
ازدحام گلدان خاک راازتنم می تکاند