"تو خوابی"
...بعد انگار لحن ِ معوج باد خورده باشم
هلهله ی باران
وکنار ِ مشتی فراموش اقیانوسی باز می شود
خلا توی آرامشم سیگار می کشد
وکلماتِ دیوانه به زبانت آویزان شده اند
پا در هوا و گردابها می کوبند...
دامن از حاشیه تاب می خورد
مشتی شن توی چشمهای خلا دود می کند
وپاها ناسزایی ست به هندسه ی چروک توازی ِ خطوط
کمی از باران ِ شب مانده
وحلقه های کلمات روی ِ موج و شکن های دامن
گم می شوند
با دره هایی که باد توی دهان ابر می کشد
طوفان از میان هلهله ام می وزد
ولبهایی در گستره ی افق می لرزند
مثل نجوای ِ دریده ی گرگ و میش
در هرمِ دیوانه ی تابستانی ِ این فراموشی ِ آویزان
خلا به در و دیوار شب می خورد
و در حاشیه ی ساحل، ته سیگارهای چروکیده
هیات هندسی ِ ستاره ها را می گیرند
که روی زبان آویزان آسمان ماسیده باشند
دامن از حاشیه می وزد ...
یادم هست !
از لولا نبود سکوت این در
عشق روی پاشنه ترس میرقصید !
تاریکی نوشت: ناگهان
کلمات سوی تو خم شدند
در ایستاد!
تو همچنان می آیی
وچفت این کلمات
دستی است
که از هیچ آمد
و توی خلا گم شد
نور،کلید میشود توی چشمهام
وقتی توی تاریکی
سراغ همه حجم نور را
از دستگیره میگیرم
باز میشوی !
خلا سوی تو رقص میشود
و دستی عجیب
سکوت لبهات را به لبهام لولا میکند
وگر من دستهام یادم نیست!!! پاهام یادم نیست!!!
نیستی!
جفت لبهای کودکیت شده
این کلید خالی که توی بلوغ کلمات نارس شکسته
سراغ همه تو را از لبهات میگیرم نیست که!!!
موهات اندکی کلمه می شود درباد
راه ازپاهای تو بالا می رود
وابتداروی دستهای زمین باد می کند
ببین ! این ماه عینکی روی خودش ها میکند
وهمچنین خزش یواش من روی خودم
تو هم که بدل سایهء خودت شده ای
کور ازمیانه های خورشید دویده ایم
حالا خسته ازپاهای تو بالا رفته ام
که به نیمه نرسیده بخار می شوم
اندکی زمین باش تا امن شوم
روی دستهای پینه بسته ء باد تخم می گذارم
وتو ها میکنی ها می کنی
ها ها می کنی
های های می...
ک... نم
این خورشید بدلی را به چشمهای نیمه کاره ء من ببخش
و موهای خودت باش
چیزی به انعکاس عجیب لبهای من
روی کشاله های عینکت نمانده
حالا تو باید روی سایه ء نامشخصی نشسته باشی
وکسی روی خزش یواش دستهای من ها کند
روی خمیازه ء ماه
تور سفیدی می کشم
و
می خوابم !
یکی از کنار
این تصویر از کنار زنی میگذرد
که با سینه های خودش حرف میزند
کمی انطرفتر
دریا
به همواری خودش نگاه میکند
کات
دستم را بگیر
میخواهم تا عمق زمین بالا بروم
خسته از نفسهای خودم میلولم
واز حوالی تنم به خودم نگاه میکنم
روزی سه مرتبه چشمانم از یاس گلدان پرمیشود
و باغچه هنوزاز معده زمین دست بالا می آورد
مطمئن هستم که از منطق چهارگوش ازدحام
چیزی نصیب لبهای مذاب زمین نمی شود
وتکرارعروسی چاههای فاضلاب
پایکوبی عضلات تنیده ء خاک است
که ا زیاس مذاب کرمهای خاکی انتقام می گیرد
ولولیدگی ساقه ها توی رگهام رگ می شود
تا من حوالی تنم با دستهای خانه همبسترشود
و تنها باد می شودو پنجره ها سینه می زنند
چهاردست خونی خانه برسرش می کوبد
ومن روی خودم بالا می آورم
ازدحام گلدان خاک راازتنم می تکاند
اتفاق چیست؟از کجا به چه نگاه می کنم؟نمیدانم!ایا این نمیدانم همان میدانم مستتر درمن کودک مخفی نیست؟ما به ازای کلمه ای کودکی ام در دنیایی چهار گوش که هر گوشه اش با تمثیل کودکی-نو جوانی-جوانی وپیری تقدیس!شده.تقدیس بی قوارهء تنفس در نیتروزن ، هیدروژن ،در هر چیز دیگری غیر از اکسیزن وچقدر بی ربطم من به همه درهایی که به هیچ جایی باز نمیشوند!.این نوشته به کجا باز میشود؟اصلا می خواهد بشود؟نمیدانم!به کجا باز میشوم؟ همیشه به ارائه شدن به قضاوت شدن فکر می کردم ویا نمی کردم(مهمه تهش مگه!!!!) ولی حالا لخت روبروی خودم ایستادم و شرم از حضور خودم دارم.از حضور بی قواره تنفس در خودم دراینکه هستم و هم نیستم چیزی میان کلماتی که نهایتا یک هست نیست نما را ارائه میکند.تازه میان این کلمات ،چیستی وهستی بی واسطه کلمات درذهنی که خستگی از کمردوتایش کرده و درست حس فاحشه ای رادارم که برای اولین بارمی خواهد نه برای پول که فقط برای خودش بایک زن ارتباط برقرار کندنه بایک مرد،بایک زن/ارتباط بلاواسطه تن باتن ؛کلمه باکلمه عشق بازی کندومن جایی میان کلمات ساده انگار به لبه های جهان نگاه می کنم،جاییکه ازآن آمده ام ومی دانم به هیچ جا نخواهم رفت .دوست دارم به جایی بروم ،مهم نیست کجا،ولی نمی روم می دانم؛می دانم تا انتهای بی انتهای بازی بااین کلمات فقط بین حروف و تکرارعوضی خلاء کش خواهم آمدو این مسخره نیست .اصلا مسخره نیست که بایدکلمات راول کنمتا به ذهنم نظم بدهند،به نظم بی نظمی که عاشق نه ،ازآن متنفرم ،ازی که مابه ازای هیچ چیزجزخودش نیست. اتفاق چیست ؟ مطمئنا جایی میان این خطوط اتفاقی افتاده که این من مستترباشیشه شیری به دهان جلوی آن نشسته و نمی گذارد . نمی گذارد چه ؟ این پی درپی درخود شدن و خود راکلمه کردن درکجای ترکیب این شیشه شیرخالی هم می خورد؟! پیوندهای مولکولی ،قطبی،دوقطبی،چند قطبی واتمهای مسخره که نود درصدحجمشان خلاء است .به هیچ چیز نگاه می کنم. به هیچ چیزوقتی که نگاه می کنم ،خودمم وعاشقانه های این تنفر زخم باز می کنند و ازپیچیدگی های درهم پاهام می نویسد ،می شورند ؛غلط یادرست.
گه می خورم با قاشق و چنگال و درنهایت خونسردی مثل یک آفتاب پرست رنگ عوض می کنم .گاهی تمساح می شوم و خودم را می خورم ودوباره ازمقعدم به دنیا می آیم .
گه می خورم با قاشق و چنگال . دچار خودخوری عجیبی شده ام.می دانم کجای خودم ایستاده ام؛آنقدر می دانم که تاابد(ابد؟!)درگیر این خود منتشردرچشمهام ،درمناظر،درناظر،درمنظر باشم . بی هیچ ازپیش دیدنی هربار که به چیزی نگاه می کنم تازه خلقش می کنم ، لحظه به لحظه ،وروی این پاهای ازته دل خود پاهام عوضی ایستاده ام.شاید بتوانم باچرب زبانی این کودک لج باز راازسرجایش بلند کنم . شاید اتفاقی داردپشت سرش گریه می کند. من از آخرین گریه ام به اندازه ء ادامه ء زندگی کرده ام ،نه ، بعد ازآن تا آخر ،نه ،نمی دانم تاکجا... خاطره دارم . بلند شو عزیزکم؛بیا اینجا و این ملغمه که توی شیشه شیرت ریخته ام بگیر.بیا این پاهای ازته دل خودش عوضی ام هنوز که راه نیفتاده ..که چکارکنم ؟چراا ینقدرسوال می کنی ازاین همه فلسفیدن جهان ازخودت راضی نیستی،می دانم. ازندانستن،ازنشدن درکلمات،درسطور،ولحظه اندیشیدن به بی کرانگی هیچ حست می کنم ومی خواهم آرام نوک انگشتانم رابانوک زبانم نوازش کنم. چرا ؟ چرا می خواهم انگشت باشم وتو را زبان بزرگی ببینم تا یاد آن فیلم کمدی بیفتم که یک مردازفرط گرسنگی همراهش رابه شکل مرغ می دیدوهیچ وقت به جواب این سوال نرسیدم که چرااین مرد ،دیگری را خروس ندید؟! آیا درهرصورت مرغ ؟!
قوقولی قدقد ؛اتفاق خاصی نیفتاده ، درد زایمانم شروع شده ؛باید بروم دستشویی ..
کاملا ارام وخونسردروی صندلی میزتوالت اطاق خواب استاده بود.موهایش را به طرز اعجاب اوری فر کرده بود وتو چه میدانی چه زیبا بودندحلقه های درشت مو که از کنار گوشهای ظریفش که از هیجان کمی برافروخته بود ارام تاب میخورد ومثل پرده ای از همه چیزهای لطیف ارام وخلسه اور روی شانه های کوچک وزیبایش ارام میگرفت.گودی ترقوه اش انگارسیاه چا له ای از خاطرات بود که هیچ وقت متعلق به جهان خارج نیستند و باید تا ابد همانجا بمانند. پیشانی چهار گوشش که حالا خیس عرق بود رنگ مهتابی عجیبی به خودش گرفته بود وحالاباید مثل پرده سینما همه چیز را نشان میداد.باید نشان میدادم که وقتی نگاهش میکردم انگار دارم به چشمهای ماده ببری در عمق جنگلهای انبوه موهاش نگاه میکنم.قطره درشتی از عرق از پیشانیش راه گرفت و طول پره منقبض بینی اش راطی کردو نوک ان ایستاد انگار نگاهی به این طرف وان طرف انداخت ومطمئن که شد بعد از چند لحظه با رخوتی که نمیدانم مرا یاد چه خاطرهای از کودکیم انداخت یکباره از بینی رها شد و تو
خوب میدانی که من تا لحظه برخورد به موکت و حتی بیشتر تا زمانی که جذب شد تعقیبش کردم
من به اسمان نگاه کردم و اولین قطره باران به نوک دماغم خورد.پاس بده.پاس. خالیم.اه عجب ادم گهی هستی تو اه... ماشین سبز بود و روی چرخهای نازک زمختش اصلا تصور اینکه اینقدر سبک حرکت کند به ذهن متبادر (متباااادر!.هه چه باحاله . متبادر!متبادر! مو ت با درررررر.مووووووووت با در.موت بااااااااااااااا در. هه هه)
حالا هرچی بود نمیکردش مهممه نه؟.درست جلوی دروازه استاده بود و انگار یه نوک پا کافی است تا گل بشود ولی نشد و من و نگاهم میخکوب توپ پلاستیکی شدیم که ارام و نامطمئن قل خورد و زیر ماشین گم شد (سلام .خونه اقای...)و من دویدم اونقدر سریع که قسمتی از من هنوز خیس و عرق کرده و خجالت زده کنار ماشین ایستاده و از ورای سالها داره به پنچره عقب نگاه میکنه.حالا کل میدان بازی موهای فر درشت طلائی است وزخم خشکیده کوچکی روی گونه که با چشمهای مورب مرطوب زیر ان باران ناگهانی جنگلی شده بودم وانگار با نگاهی هار و حیوانی به هر چیز جنبنده ای حمله میکردم.چشمهای مورربی داشتی که هنوز هم نمیدانم مرا یاد چه چیزی میاندازد.هنوز نگاه میکنی .
دستهاش ان پشت درست روی باسنهاش به هم گره خورده بودند .در هم شده بودند و پاهاش با خونسردی کامل میلرزیدند همون پاهای خوش ترکیب که راه میرفت . ومن میدویدم.هنوز هم دارم میدوم میبینی! تو که انتظار نداری میگذاشتم بره بیرون؟؟؟ بره بین ادمها!!! و ادمها نگاهش کنن و بدون؟نه اون نباید می دوید تا پاهای من اینطور بلرزه و من نتونم از روی تخت بلند بشم تا از محکم بودن همه چیز مخصوصا (هه . مخخخخ صو صن. مخ صووووووووو صن .هه .مخ صو صنننننننن.اهه.هه)اینم مهم نیست مهم اینه که گره طناب محکم باشه.مطمئن بشم.خب وقتی اون نباید بدوه دیگه عیب نداره صدای خرخر از گلوش در بیاد و دهنم مثل شیشه ماشین لباسشویی کف کنه و رگهای گردنش پاره بشه و مخلوطی از پوست و خون مثل گوشت چرخ کرده به طناب بماسه و پاهای ظریفش اینجوری توی هوا منقبض بشه و تکون بخوره و با نوک انگشتهاش دنبال یه اتتکا بگرده که خب نیست!.نگاه کن انگار میخواد تو هوا بدوه! هه .به چشمهاش نگاه میکنم که مویرگهای سفیدهاش پاره شده و خون تمام گشادی مردمکو پر کرده و حالا از گوشه پایین پلک داره قطره میشه.نه! خون نه! از کثافتکاری بدم میاد . اه.خودمو خیس کردم. این خوب نیست.پاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااس .پاسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسس.توپ پلاستیکی با ضرب اهنگی ارام وخلسه اور از اون طرف ماشین درامد و کنار دیوار اروم گرفت.صندلی رو با لگد از زیر پا ش زدم.هه!
نامه
اینجام
و به خانه که می آمدم انگار
طرحی از تو
انتهای کوچه را به ابتدای انفجار هیروشیما گره زد
حالا من تشعشع غریبی هستم
که پیچ ها را نمی فهمم
و شاید از چند بار با غیظ تمام
توی صورتم فوت کنی
ابری باشم
که به جای باران
مایع ظرفشویی از سوراخهای بدنم
بیرون بزند
گیجم و هیچ مناسبتی با بادهای موسمی سرزمینم ندارم
میتوانم روزی چندین مرتبه
بدون اینکه نشسته باشم بلند شوم
حتی اگر بلندم کرده باشند
بلدم فجیع ترین حالت ممکن
خودم را به زمین بکوبم
تا با قطعات جالبی که توی زباله ها پیدا میکنی
سالها بازی کنی
و نفهمی
دو تیله قهوه ای کوچک
به فکر تابلو پیرمردی هستند
که عینک دودی بزرگی نصف صورتش را پوشانده
و تازه به کوچه های گره خورده فکر کن!
و خنده های ریز مرد پیر
به انفجار مغز پستچی تازه کار
در اولین زفاف بی فردای باز نشستگی اش
و بیماری لاعلاج موتور بی خورجین
با من برقص و با غیظ تمام توی صورتم فوت کن
تمام ظرفهای این میهمانی کثیف را یا من می شورم
یا ظرف شویی اتوماتیک کنج آشپزخانه
با من برقص
که از تشعشع منحنی عشوه ات
آرام پیچ ها برایم معنی می گیرند.
زیر این همه ِکِرم !
من کنار گرفته بودم
که بوی کبریت نیم سوخته می دادم
و همیشه به نیمه نرسیده باد می آید
تاریکی رسم راه های نرفته است
که داغ قابیل همیشه روی باسنم می خارد
کجایی
که موهات همیشه بوی گوگرد میدهد
و دلم انگار درست یک لحظه قبل از انفجار بزرگ
متوقف شده
از تمام انبساط جهان
تنها تکه آیینه شکسته ای می خواهم
تا به موهای قابیل نگاه کنم
گرفته ام
و تو همیشه با دنباله توری بلند
میان علفها می رقصی
و من پشت تخته سنگی پنهان منتظر عبور هابیلم
با کبریت نیم سوخته ای توی مشتهای گره کرده ام
و دندانهایی به تاریکی مویرگهای گردن تو
گرگم و در توحشم تو فواره میزنی
و نرفتن تمام چیزهای تیزدنیا توی قلبم
دلیل دارد
کناِر گرفتنم بنشین
و به موهای حیوانیم دست بکش
چکار کنم؟
می خواهی بع بع کنم؟
می خواهی از موهایم برایت قصه بسازم؟
می خواهی برایت سیاه بازی دو برادر ترسو را بازی کنم
و سر آخر مرگ به تو هدیه بدهم
تا از خنده مویرگهای گردنت
بترکد؟
می خواهی ازپشت این تخته سنگ
برایت شکلک دربیاورم؟
تا هابیل رد بشود
و مشتهای من
از مچ به پایین سم بشود!
چرا این [ تو ] رهایم نمی کند!
تیر نبودی که به قلبم فرو رفته ای
ور نه من در مشتهام
هنوز تکه آیینه منقبضی دارم
که دنباله تورتاریکی از گوشه اش پیداست
چکار کنم!
می ترسم
دارم لای علفها نشخوار میکنم
و زوزه ای پشت تخته سنگها!
باد می آید
یک پیش فرض ساده!
فرض کن !!!
توی سرم می رقصم
و به شکم پیچ که می رسم آبستنم
و از میان تمامی کلمات
تنها هجی تگرگ را دوست دارم
و این همه یعنی هنوز بدهکار دیوارهای اطاقم هستم
با اینکه میدانم
کسی که هر شب با دوچرخه از توی حال رد میشود
تو نیستی
کنار این دیوانگی برقص
تا من برای هدیه به تو تمام اضلاع موزائیک های حیاط را به خودم بدهم
چیزی میان نگاه به آسمان و سر گیجه
من که تلالو خورشید نیستم
وعادت کرده ام حوالی چند قدم مانده به فرضیاتم
بپیچم
و ساده بگویم
خشکی زنجیری شدم که هر شب راس ساعت سه بیدارم میکند
و حجم خالی خنده
کنار تلالو تاریک تگرگ
وهی لگد میزنم به در به دیوار
خانه ویار سرگیجه میکند
و بطن پر طپش اطاقم
می گرید
و میدانم اگر در باز شود
من نارس روی موزائیکها پرت می شوم
چند قدمی می روم و بر میگردم
خانه زیر سنگینی شب
آرام و سنگین نفس میکشد
تِ گِ رِ گِ 1 و2 و1 و2 و
و تو رد میشوی
بدون هیچ فرضی